Wie ben ik?

Zestig jaar geleden zag ik het levenslicht. Niet thuis zoals destijds gebruikelijk was, maar in huize Tavenier, het kraamcentrum van Groningen. Ik lag voor mijn geboorte al dwars namelijk en daardoor ging het niet vanzelf.

Ik groeide op in Baflo, een klein dorpje op het Groninger Hogeland, als nakomertje in een gezin van vijf kinderen. Vader boerenarbeider, moeder huisvrouw. Op de lagere school bleek ik goed te kunnen leren. Terwijl mijn klasgenootjes zwoegden om hun eerste woordjes te leren, mocht ik ze een paar keer per week voorlezen uit de Bijbel.

Van puber naar volwassene: een weg vol hindernissen

Na de lagere school ging ik niet, zoals vrijwel al mijn klasgenootjes, naar de mavo in het dorp, maar naar het atheneum in Groningen. Ik kan me nog herinneren dat mijn vader, toen de kogel door de kerk was, aarzelend aan mijn bed verscheen met de woorden: ‘ik hoop dat je later niet op ons neer gaat kijken’. Hij was een angstige, onzekere man. Een jaar later stapte hij uit het leven.

Als puber moest ik me zelf zien te redden. Mijn moeder had haar handen vol aan zichzelf, mijn broer en zussen waren al uit huis. Ik compenseerde mijn onzekerheid met stoer gedrag. Ik spijbelde veel, dat kon toen nog. En ik kon behoorlijk goed voetballen. Dat gaf me enig aanzien in het dorp.

Na de middelbare school ging ik bedrijfskunde studeren in Groningen. Dat ging voortvarend, tot aan mijn afstudeeronderzoek. Het resultaat van anderhalf jaar zwoegen was een scriptie van bijna tweehonderd bladzijden. Ik stond daarmee aan de wieg van de regel die de omvang van afstudeerscripties aan een maximum bond. In plaats van een betere begeleiding van studenten in de afstudeerfase. Maar ik had mijn bul. In deze periode leerde ik de vrouw kennen waar ik een gezin mee stichtte. Drie kinderen kregen we, Marieke, Thom en Nanda.

Het vak geleerd binnen zorg en overheid

Mijn werkend leven begon ik als organisatiedeskundige in de gezondheidszorg, waar ik al snel ontdekte dat je met een studie bedrijfskunde misschien veel had geleerd, maar veel ook níet. Ik leerde het vak van organisatieadviseur met vallen en opstaan in de praktijk. Omdat ik zelf nog weinig wist, leerde ik vooral goed luisteren. Ik ontdekte dat dat een cruciale vaardigheid was. Ik heb er de rest van mijn loopbaan veel profijt van gehad, tot op de dag van vandaag.

Na bijna tien jaar in de zorg gewerkt te hebben had ik behoefte aan verandering. Ik werd organisatieadviseur in gemeenteland. Ik vocht er vijftien jaar lang tegen regels en procedures. Tegen de arrogantie van de macht. Zonder al te veel succes overigens, maar ik heb er wel veel geleerd. Ik leerde wat politieke bureaucratieën met een mens kunnen doen. Ik leerde hoe ik mijn authenticiteit kon bewaren in een context die dat maar moeilijk duldde. En ik werd steeds beter in mijn vak.

Start als ondernemer, gevolgd door een persoonlijke crisis

Samen met mijn goede vriend Ronald had ik ondertussen een eigen bedrijf gestart, het congresbureau TCG. Naast ons werk bij de gemeente organiseerden we congressen op het gebied van management en leiderschap. Ik kwam daardoor in contact met de grote denkers in mijn vakgebied. Ik sprak met ze over hoe het er voor staat binnen organisaties, over de essentie van management, over het vak van organisatieadviseur. Ik ontwikkelde nieuwe inzichten en begon daar over te publiceren.

In 2004 strandde mijn huwelijk. Dat leidde tot een diepe persoonlijke crisis, die uiteindelijk louterend werkte. Ik werd co-ouder van mijn drie puberkinderen. Dat was niet gemakkelijk, maar wel enorm waardevol. Twee jaar later heb ik mijn dienstverband opgezegd en ben ik full-time voor mezelf begonnen. Je kunt beter iets doen waar je spijt van krijgt, dan spijt krijgen van iets dat je niet hebt gedaan, vond ik.

Een nieuwe visie op organiseren

Drie jaar lang heb ik mijn boterham verdiend met het organiseren van congressen, totdat ik Harro ontmoette. Onze tijd vraagt om een ander type organisatie, vonden we. Organisaties waar hiërarchie en bureaucratie plaatsmaken voor autonomie, waar mensen weer zelf nadenken in plaats van zich te laten leiden door anderen. Organisaties waar mensen niet worden gezien als ‘human resources’, maar als unieke individuen met hun eigen waarden, talenten en mogelijkheden.

In 2009 startten we Nieuw Organiseren, een netwerkorganisatie van zelfstandige adviseurs die zich laten inspireren door het gelijknamige gedachtegoed. Jarenlang hebben we in het hele land mooie expedities begeleid naar nieuwe vormen van organiseren, leidinggeven en samenwerken.

Een paar jaar geleden besloot ik me op de noordelijke provincies te gaan richten. Ik was het vele reizen zat. Naast het begeleiden van expedities op organisatie- en teamniveau ben ik ook, samen met anderen, trainingsprogramma’s gaan ontwikkelen die deze expedities ondersteunen. Zie hiervoor www.nieuworganiseren.nl.

Transformatie

Daarbij kreeg ik van leidinggevenden steeds vaker de vraag of ik ze wilde coachen in hun wens om hun organisatie of team om te vormen. Mooi en dankbaar werk. Met TCG als congresbureau was ik gestopt na een prachtig slotcongres dat ik in 2016 samen met mijn kinderen heb georganiseerd. Ik besloot TCG te transformeren naar een coachingspraktijk, gericht op leidinggevenden die – net als wij – wezenlijk anders denken, handelen en organiseren. Ik doe dat op mijn eigen manier. Nuchter, onorthodox, waar nodig confronterend, maar altijd met respect.

Denk je dat ik in mijn rol als transformatiecoach iets voor je zou kunnen betekenen?